Hoe zwaarmoedig zullen we zijn, als we wisten
dat de aarde nog maar enkele dagen had te leven?
Zouden we alles wegstoppen in een groot vergeten,
zorgen dat we van al wat geweest is niets meer weten?
En onze toekomstdromen weggooien in zee? Of verbranden?
Op onze tanden bijten. Niemand nog langer iets verwijten?
Of juist wel: ruzieën tot aan de laatste dag. Dan pas beseffen
dat alles gekkenwerk is, en ons einde toezien met een lach.
Het mooiste beeld dat ik eens zag, was dat van een stel stokken,
drie mensen die daaronder bij elkaar zaten te hokken, waarvan
er één zei dat die hut hen zou beschermen, een tweede die
dat geloofde, en een derde die niets anders kon dan huilen.
Een paard stierf in de verte. Hagel schoot. Licht was fel.
En alles werd, nadat alles was verdwenen, zoveel niets: de tijd doofde,
de dingen gingen schuilen in de eeuwigheid van nooit meer iets.
Niks had meer betekenis. Is werd ooit geweest. Niks kon nog dood of
vergaan. Alles was. Apocalyps ging slapen: 'Nooit meer opstaan.'
Ze beloofde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten