*

De dingen in dit landschap doen de dingen

zoals ze denken dat het hoort. Het koord valt

in een strop en hint daarmee de dood eens

meer van zich te laten zien. Het zelfbeeld staat

gebogen aan de waterkant en gooit een steen

door zijn weerspiegeling, die onderduikt om

nooit meer weer te komen. Het evenbeeld vangt

een glimp op van zijn echte zelf. Koortsdromen

flaneren door de nacht. En net als niets het hier

verwacht, drommen weerszijden samen tot een mens.

Het lacht. Neemt al bovengenoemde in de hand.

En verdwijnt in een geeuw van de morgen. De dag

begint, de dingen worden herboren. Het land

roept aan. De stilte spreekt voor zich.