Thuis in het dorp tussen de steden en de zee
kende ik de stommen, die nooit tijdens het eten spraken,
zij die beknibbeld aten uit veel te kleine kommen.
Er waren meisjes zonder borsten, die al twintig waren,
omdat er mannen tussenzaten die het niet konden laten
bij staren. Het dorp hield zich gewillig van de dommen.
Want wat in de steden van de daken zou worden geschreeuwd,
werd hier kapotgestampt tot eufemismen, en zelfs die
verzweeg men met de lippen op elkaar geperst.
Eens per jaar, rond kerst, kwam iedereen samen.
Liefst als het had gesneeuwd en in de kortstondigheid
van schemer. Door de kleinste kinderen werd stilletjes gegeeuwd.
Geen mens deed of hij wist waarom. Er liepen jongens, krom,
ze sjouwden onuitgesproken bezwaren naar een soort altaren.
En daaraan werden ze tot man gemaakt. Klaar om toe te slaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten