naar Ester Naomi Perquin
In dit landschap staan wij lege zielen te wezen,
in dit wezen knielen wij, in de wijde omtrek geen
vogel te herkennen, maar dat hoor je toch niet
op papier, dat zie je enkel aan haar kin die schuin
in de vraagt-zich-af-houding staat, het wordt
nooit meer laat als we hem nu maken, trek je
nog iets uit? Je bent nog maar een paar minuten
meisje, dus om het beeld ten goede te komen
en je kleur niet te verzaken – stroken doe je toch
al met de vale achtergrond van regenwolkendek,
en voor gek zijn we allang verklaard.
Dus kom nu, wees toch dapper, je wordt er niets dan
mooier van, en ik meer man dat wilde je toch graag,
ik leg je vast, vandaag, opdat je langzamer verjaart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten