Het was op een zondagmorgen,
de lakens lagen strak gevouwen,
we baden tot de dove goden
of we alsjeblieft dan eindelijk...
We zoenden, een fermate,
jij wist plotseling hoe alles moest,
als de moeilijkste knoop, zei ik.
En er was hoop.
Later stonden we erom te lachen
in de vuistjes van ons kleinste kind.
Ik strikte de linten in je haar.
We waren oud genoeg voor ouder.
We hadden zeven kinderen
die speelden in de zon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten