Nadat hij hem hele dagen had gedragen,
zei hij, even na hij hem had afgedaan altijd:
wat gek, het voelt bij vlagen net
of ik hem nog op heb, mijn pet.
En als er schepen langs voeren, wist hij altijd
wel een vracht voor ze te fabuleren:
die gaat met containers vol verdriet naar Afrika.
Of daar gaat een lading kleur voor paprika's.
En dan was hij heel de wandeling nog vrolijk,
omdat hij door metaal had kunnen zien.
Maar sinds de dag dat hij zijn pet verloor –
het waaide hard en niemand kon hem vangen –
riep hij soms alleen nog maar: hij is niet weg.
Hij is alleen per ongeluk aan boord beland,
van een schip met motorpech.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten