In een kamer waar de rook zich vult
met lucht die ruikt naar oudere,
en waar een vrouw zit te vergeten
dat ze dood wil en naar hem,
hoort ze overal haar eigen stem:
op radio en televisie, aan de telefoon.
Boekenkasten staan er krom van weten,
maar ze weet het zelf allang niet meer.
En op de schaars heldere momenten,
als ze een plaat draait en een hidden track
begint te spelen, kan ze telkens denken:
muziek valt vooral op wanneer het,
na een paar minuten stil te zijn geweest,
opnieuw gaat klinken. En dan gelooft ze ook
dat hij zich maar een paar jaar stilgehouden heeft,
straks gewoon weer naast haar staat,
'Mooi hè?' zegt, en de plaat omdraait.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten