Bos. De chaos van traag door de aarde
naar buiten gestoken stokjes. Pilaren
waar geen donder op rust. Hooguit
vogels en kleine, stoute meisjes. Of de lucht.
En jij: het grote, stoute meisje.
Zoals je met een lange zucht, verwoede
armgebaren, gaat zitten op een tak.
Met je rug tegen de stam.
En hoe je daarna, vanuit de hoogte,
roept dat ik ook moet komen, en waarom.
Hoe je me vervolgens klein noemt.
Maar wel lief. En zonder het te menen stom.
En hoe je je uiteindelijk weer af laat glijden,
lachend om hoe je kleren scheuren.
Tranen in je ogen van de pijn.
Zo, en zoals jij in het bijzonder,
zouden alle dingen moeten gebeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten