*

naar Herman de Coninck

Ik heb geen enkele foto waarop je lacht,

alleen eentje van in de tijd dat je nog haar had –

je kijkt er serieus op, en een beetje boos –

en één van uit de tijd waarin je hoofd

en alles in je leven kaal geworden was – idem. Nu.

Wat daartussen gebeurde, en nog steeds gebeurt,

is te zien aan elke avond volle tafels lege glazen.

Je vingers, broos, om (en dit is echt je laatste)

een glas jenever heen geslagen.

Elke avond zeeën alcohol tegen een immens misschien.

Misschien wel morgen dood. Of pas over tien jaar.

Je lacht nooit meer. Je wacht alleen nog maar.