Als met het halfvolle of -lege glas
is het interessant eens na te gaan:
wie van ons staat er nu echt
aan de overkant? En wat de taal
daar dan precies mee zegt.
We staan in elk geval beiden
op onze eigen grond
en geen van ons niet aan de anders overzijde.
Maar voor een buitenstaander,
iemand die dit tafereel aanschouwt,
staat vast en zeker één van ons centraal.
Of is het als met dat eeuwig groenere gras
en ziet de kijker dat verhaal?
Maar dan: betrekt deze dit spreekwoord
niet altijd op zichzelf? En zou dat dan
betekenen dat ons gebekvecht
minder erg of juist nog heviger is dan het zijne?
Het zijn de vragen waarmee ik me bezighoud
als ik jouw huwelijksbed weer eens geschonden heb.
(Of schond jij nu juist het mijne?)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten