Ik heb Jacques Brel om bij te huilen
en jou niet meer. Het is om van te janken
als een weerwolf vlak voor hij transformeert
op het moment dat hij begint te manken
wanneer hij telkens tevergeefs probeert
normaal te blijven en dan zijn menselijkheid verliest.
Zo ben ik jou verloren, zo liggen onze lijven
weer alleen in bed. Jij was aan zet en gooide
met een theatraal gebaar onze koningin omver.
Ze ligt nog na te tollen op het zwart-witte bord
van jouw grillen. Ik haast me naar het laatste veld
met een pion om die voor onze liefde in te ruilen.
Hem terug tot koningin te eren. Ik wou dat ik het kon:
jou weer tot dame promoveren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten