De tijd kunnen we allemaal wel op één of andere
manier definiëren. Maar de tijd dat ik met jou ben
definiëren wordt lastig. Het is als vlokken op brood:
alles ligt door en over elkaar. Het is als cruesli in de pap:
alles wordt zacht. Je gaat door mijn haar met
een hand en het is als een bus die niet langer
wil optrekken: alles staat stil. We zijn dertig reizigers
en willen allemaal naar een andere plek. Die we
thuis noemen. Of werk. Of de bakker. Of de plek
waar we een ander liefhebben. En we lopen
bij elkaar vandaan. Tot ik weer alleen mij ben.
En jij jij. Je streelt mijn wang en het is als
een vliegtuig dat opstijgt: alles komt weer
in beweging. We gaan straks landen op een eiland.
En daar blijven we voor altijd, de tijd voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten