De vanzelfsprekendheid waarmee ze opstaat:
een ik-ben-wakkerglimlach op haar gezicht,
een ik-ga-ontbijtenkusje op mijn wang en de
nu-jij-nogklap waarmee ze de deur dichtslaat.
De geur van geitenkaas en honing als ik later
de keuken binnenkom. Haar nu-pas?-vragende
gezicht. Mijn hoofdpijn die ze tussen twee handen
neemt, waar ze zachtjes tegenaan blaast, en die ze
door de gootsteen spoelt. Zo, nu niet meer zeuren,
gaat haar hand door mijn haar. Ze pakt een stoel
zet hem voor me neer. En schenkt de thee in met
een gebaar dat ze van me houdt. Gewoontjes,
niet te zwaar. En als ik klaar ben zegt ze eindelijk:
vandaag is als elke zondag, nietwaar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten