Een mok whisky naast me. En jij die komt vragen
of ik niet eens moet gaan slapen. Me komt zeggen
dat ik zit te geeuwen. Ik die zeg dat je maar zeurt.
Jij die daar lauw op reageert. En er is nadien niks
om me bij neer te leggen. Dat lijkt me eenzaamheid:
wel iemand hebben om eigenlijk naar te moeten
luisteren. Maar geen enkel oog hebben voor het gevaar
van daar niet op ingaan: liefde gaat ebben.
Een beeld verstomt in mijn hoofd.
Ik kan er niet bij. Graai ernaar in een bak vol
beelden om mee te zeggen wat ik wil.
Ik doe allang niet meer zo lief als eens beloofd,
ben de vleesgeworden blindheid, een mol van een minnaar.
Ik doe alles verkeerd, en jij alles alleen maar goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten