Er staat een kopje in de vensterbank,
theevlekken op de bodem. Een meisje
ruimt het op, wast het af, zegt dit kopje
was al vies voor het ooit bestond
en jij al dood vanaf de dag dat je werd
bedacht. Alles is zijn eigen rivier die
uitmondt in een zee van niks. De mens
ligt op het strand, kuststrook die alles is,
op een eiland in die zee. Ik zeg: het
instorten van elk gebouw begint voor het is
gebouwd. En ook op dit moment begint er iets
kapot te gaan waarvan een meisje houdt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten