Jij zegt: je verwijt de stilte dat ze stil is. Je gaat verliggen
met ogen die op onweer staan. Je zucht een storm.
Jij struikelt, zeg ik, vooral over je eigen vorm. De inhoud
heb je ergens heel diep weggestopt. Waarin? vraag je.
In de deken, zeg ik. En je zoekt. Je zoekt wel een kwartier.
Dat dit geen grappen zijn, zeg je dan, en je gaat zo ostentatief
op je rug liggen dat het pijn doet om te moeten aanzien.
Zullen we niet eens gewoon bezwijken? vraag ik dan.
Aan loze beloftes, verzinsels en fantasieverhalen?
Zodat je niet zo hoeft te balen continu en gewoon weer eens kan lachen?
Je lacht. Alsof het daar om gaat! Je bent gestoord.
Buiten blaft dan toch een hond.
Ik word er moe van, zeg je, al die geluiden.
Ik zeg: wie is hier nu eigenlijk gestoord,
de wereld zelf, het leven, die zijn toch het allergekst?
Je zegt: de heks verwijt zichzelf dat ze anderen behekst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten