We staan aan een meer en neuriën een Spaans,
minimalistisch lied. Ze zegt: achter ons liggen de
bossen van mijn geheugen, en voor het meer van
weet ik niet. Iets met vergeten, maar dan mooier.
Herinneringen blijven. Ook als ze verdwijnen. Dan
blijft het gemis. Niet precies weten wat er niet meer is,
maar beseffen dat het verloren is gegaan. Opgegaan in
witte stukken vel waarop je graag verheldering zou zien.
Ze zegt: dat heb je mooi verwoord. Nu gaan we terug
naar huis, zodat ook dit snel een herinnering zal zijn.
Ze gaat staan, maar ik blijf zitten. Op deze foto, zeg ik,
wil ik wonen, in deze opname voor altijd blijven. Laten
we niet gaan, maar ons nestelen in een voortdurende
gedachtenis. Tot ook die een nagedachtenis geworden is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten