Als alles behalve ik
in cirkels ging, zou ik
altijd blijven staan
langs de jouwe: je komt,
je gaat en komt terug.
Het rondzingen van
jouw naam en het open-
gaan van de dingen:
rozen, deuren, werelden,
bruggen en een wond –
het doet me zeer, leert me
dat omkeren, me ervan
wegdraaien soms beter is.
Maar ik wil jou zien en het
verval en hoe je telkens
weer een beetje bent
veranderd.
Als de tussenpozen lang
geworden zijn en ik telkens
moet wachten tot ik jou
in de verte aan zie komen
vraag ik me hardop af
wanneer het einde zich
buiten mijn zicht zal openbaren
en wil ik er moe van raken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten