In een groot herinneren verblijf ik,
als in een huis dat in een bos,
aan een meer. Ik treed binnen,
zeg de dingen dag, ga zitten
in de oudste, gemakkelijke stoel
en denk erin na. Aan tijden die
vervlogen als de rook van meisjes
die erin bestonden en me
achterlieten met een asbak vol nijd.
De tijd, mijn zijn daarin,
Iemand zou een moord hebben gedaan
om erover te mogen schrijven.
En ik kan niet veel meer dan hier
en in het nu te blijven en niet vergeten
me voortdurend een product
van mijn eigen verleden te weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten