als een schiereiland en we staken elkaar de ogen
uit: zie je hoe goed ik met iemand kan samenzijn,
kijk je wel, ik raak er met de dag een beetje beter in.
En we kéken onze ogen uit, naar de zee, we zeiden
dingen als: stel je voor, de horizon die geen zin meer
heeft en een lus legt in zichzelf. Of: als we een bootje
waren zouden we zinken van geluk. Of we zeiden niks.
Dat waren de mooiste momenten. Stiltes die geen pijn
deden, maar er waren om het leven luid te laten zijn.
Op een dag spraken we af dat we het zo zouden doen:
we zeiden hele dagen niets, tot de zon onderging,
dan verzuchtten we dat mooi altijd korter duurde
dan niet mooi, en daarna gingen we slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten