verbeelden op hun eigen manier realiteit. De plaat in zijn hoes.
De bank ligt langzaam af te koelen met nog een afdruk
in haar kussens van de poes. De bundels liggen gebundeld
op de vloer. Het geluid komt van ver, net als de regen.
Ze moeten elkaar onderweg tegen zijn gekomen en hebben
gezegd: we gaan samen, da's beter. Twee volle asbakken doen
wie het hardst kan stinken. Verminkte monsters liggen verkleed
als hopen kleren. Alles lijkt zich nu al tijdenlang proberen vast
te houden aan deze ceremonie van het blijven. Onopgemaakt bed.
Twee roerloze lijven. Stof dat als woestijn is komen opgezet.
Een valse piano houdt haar klanken krampachtig beet. Buiten
een stel koeien in de wei. Houten hek gaat hand in hand met
zijn verweren. Alles is samen. De dood mag dit begeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten